Kościół składa się z prostokątnego prezbiterium, zamkniętego oktagonalnie i szerszej, prawie kwadratowej nawy, do której przylegała od zachodu wieża na planie kwadratu, o ścianach zwężających się ku górze, z nieco wystającą izbicą i otworami dzwonowymi wyciętymi w kształcie rozet. Wież nakryta jest 4-spadowym daszkiem namiotowym. Na jej szczycie znajduje się „bania” a nad nią dwuramienny krzyż greckokatolicki. Ma to związek z zależnością tego kościoła od zakonu Bożogrobców Miechowickich, który posiadał swój symboliczny znak krzyża dwuramiennego lub też, nawiązuje on do czasów Cyryla i Metodego, którzy mieli w okolicach Knurowa krzewic wiarę chrześcijańską. W wieży znajdowały się dwa dzwony. Oba były ufundowane przez rodzinę Goszczyckich, która w 1655r. nabyła Knurów, a odlane zostały we Francji, w Lotaryngii w 1655r., przez Benedykt Brychta.
Większy dzwon ważył 290 kg, średnica wynosiła 78 cm, zaś wysokość do korony 64 cm . Widniał na nim napis: IUBILATE DEO OMNIS TERRA ET CAMPANAE EMARRATE GLORIAM DEI – ANNO MDCLV (tj.: Chwalcie Boga wszystkie ziemie i dzwony ogłaszające chwałę Boga – roku 1655. Pod wierszem psalmowym znajdował się podpis – ADAMUS GOSSYCZKY. Był również wizerunek św. Jerzego, godło rodu Goszczyckich z inicjałami A. G., oraz godłoodlewacza z napisem : Benedictus Briot LOTARINGO FECI
Dzwon mniejszy ważył 160 kg, jego średnica wynosi 64 cm, zaś wysokość do korony 50 cm . Widniał na nim napis SIT NOMEN DOMINI BENEDICTUM. A.D. 1655. GREGORIUS GOSSYCZKY (tj.: Niech będzie imię pańskie błogosławione, roku 1655 – Jerzy Goszczycki)
Kościół zbudowany jest z drewna modrzewiowego w konstrukcji wieńcowej, z belek o przekroju prostokątnym, połączonych na zamek płetwowy tzw. jaskółczy ogon. Składa się z salowego korpusu założonego na planie zbliżonym do kwadratu, węższego, prostokątnego trójbocznie oraz dostawionej od zachodu wieży. Do korpusu od strony południowej dobudowana jest kruchta portalowa; od prezbiterium od strony północnej- zakrystia. Korpus i prezbiterium nakryte są wysokimi dwuspadowymi dachami o trójściennym narożu nad nawą i pięciościennymi nad prezbiterium. Sklepione są stropem płaskim. Krokwiową więźbę dachu z jętkami, podpierają dwie ściany stolcowe. W część dachową korpusu wbudowana jest sześcioboczna konstrukcja pod sygnaturkę, którą nakrywa hełm cebulasty (barokowy). Korpus oświetlają dwa okna na każdej ze ścian. Okna są zróżnicowane, dzielone na małe kwatery i zabezpieczone dekoracyjną kratą z zadziorami. W części zachodniej nawy usytuowana jest empora organowa wsparta na czterech słupach. Korpus wraz z częścią prezbiterialną opasają przydaszki, zwane również sobotami, zabezpieczające przed wpływami atmosferycznymi dolne barwiona. Pochylona ściany czworobocznej, dostawionej symetrycznie do korpusu wieży, o konstrukcji zrębowej w przyziemiu, wyżej zaś słupowo – mieczowej zwężają się ku górze. Nakrywa ją hełm ostrosłupowy o konstrukcji storczykowej, zwieńczony iglicą zakończoną krzyżem dwuramiennym. Oprócz dolnych partii elewacji w części nawowej, prezbiterialnej, oraz przybudówek, kościół jest całkowicie kryty gontem. Wszystkie portale kościoła posiadają dekoracyjne formy nawiązujące do gotyckich rozwiązań formalnych.
Plan kościoła
Rekonstruując obiekt w Chorzowie zwiększono ilość okien, dobudowano częściowo przydaszki oraz wymieniono posadzkę ceglaną na drewnianą. Inżynier Czeczott zaprojektował również nowy portal główny. Polichromię stropu wykonał Stefan Kątski, wzorując się na tradycyjnych motywach patronowych. Najcenniejsza część wystroju wnętrza stanowi niewątpliwie jednorodne stylowo wyposażenie barokowe, na które składa się ołtarz główny, ołtarze boczne, ambona, chrzcielnica i świecznik. Ołtarz główny – św. Wawrzyńca – patrona kościoła. św. Wawrzyniec jest tu wyobrażony jako diakon z atrybutami swojej męki- kratą żelazną i palmą męczeństwa. Ten XVII wieczny obraz był wielokrotnie przemalowywany. Ołtarze boczne u zbiegu nawy i prezbiterium posiadają formy architektoniczne typowe dla późnego baroku. Ołtarz Matki Bożej Różańcowej – po lewej -przedstawia unoszącą się w obłokach Matkę Boską z Dzieciątkiem Jezus, trzymającą w dłoni różaniec. Ołtarz św. Barbary – po prawej przedstawia świętą z atrybutami – kielichem, mieczem i palmą męczeństwa. W antepedium – dolnej części ołtarza – umieszczony jest obraz przedstawiający scenę męczeństwa św. Wawrzyńca – palenie na stosie zwanym „hołdami”. Oba główne obrazy w ołtarzach zostały wykonane przez wrocławskiego artystę Bladego w latach 70-tych XIX wieku (są sygnowane). Ambona zlokalizowana jest po prawej stronie przy łuku tęczowym. Ma dekoracyjny kosz i daszek. W niszach kosza umieszczone są figury św. Jana Ewangelisty, św. Szczepana i dwóch niezidentyfikowanych świętych. Chrzcielnica posiada bogatą ornamentację czaszy i przykrywy zwieńczonej rzeźbiarską sceną chrztu Chrystusa. Dodatkowe wyposażenie kościoła stanowią obrazy olejne. Do najstarszych -XVII- wiecznych należą: Madonna z Dzieciątkiem i św. Agnieszka. Nad wejściem do zakrystii znajduje się jeden z bardziej interesujących obrazów przedstawiający Matkę Boską Różańcową unoszącą się w obłokach i adorowaną przez św. Katarzynę Sieneńską oraz św. Dominika. Pomiędzy oknami korpusu znajdują się XVIII wieczne obrazy: św. Marcin i Pieta o cechach ludowych. Na uwagę zasługuje również znajdująca się w przedsionku archaiczna kamienna kropielnica, pochodząca najprawdopodobniej z okresu wznoszenia pierwotnego kościoła oraz wiszący nad nią (niestety skradziony) XX wieczny krucyfiks. Zachował się taż okazały XVIII-wieczny świecznik pajęczynowy oraz lichtarze dopełniające barokowe wyposażenie. Współczesne wyposażenie to cykl drogi krzyżowej autorstwa Lidii Kwiatkowskiej oraz aranżacja stołu soborowego projektu prof. Adama Lisika.