Bierzmowanie jest sakramentem, w którym Duch święty umacnia chrześcijanina do mężnego wyznawanie wiary i do postępowania według jej zasad. Słowo „bierzmowanie” pochodzi od staropolskiego słowa „bierzmo”. Była to główna belka stropowa, na której podtrzymywał się cały dach. Można tu wysunąć pewną analogię, jak ta belka ma podtrzymywać dach, tak bierzmowanie ma podtrzymywać nasze chrześcijańskie życie. O ustanowieniu sakramentu bierzmowania wnioskujemy stąd, że już apostołowie go udzielali, czego na pewno nie czynili z własnej inicjatywy, lecz z nakazu Chrystusa. W księdze Dziejów Apostolskich czytamy, że do mieszkańców Samarii, którzy przyjęli wiarę i chrzest z rąk diakona Filipa, Apostołowie posłali Piotra i Jana, aby przez włożenie rąk i modlitwę przekazali im moc i dary Ducha Świętego. Tak to Apostołowie wypełniając polecenie Jezusa, przez sakrament bierzmowania umacniali ochrzczonych Duchem Świętym. (por. DZ. 8, 14-17)
Bierzmowanie podobnie jak chrzest wyciska na duszy chrześcijanina duchowe znamię, czyli niezatarty charakter. Dlatego ten sakrament można przyjąć tylko raz w życiu (KKK 1317). Katechizm określa następujące warunki przyjęcia sakramentu bierzmowania. Kandydat musi być ochrzczony, w stanie łaski uświęcającej, a więc musi wcześniej przystąpić do sakramentu pokuty oraz odpowiednio przygotowany duchowo i umysłowo „na przyjęcie mocy i łaski Ducha Świętego w duch uległości i dyspozycyjności” (KKK 1310). To przygotowanie do sakramentu bierzmowania dokonuje się zarówno przez katechezę szkolną, jak i poprzez parafię. W naszej parafii dwukrotnie w ciągu miesiąca odbywają się spotkania przygotowujące kandydatów do sakramentu bierzmowania.
Katechizm Kościoła Katolickiego wymienia następujące skutki sakramentu bierzmowania:
– przynosi wzrost i pogłębienie wiary chrzcielnej,
– zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić „Abba Ojcze!”,
– ściślej jednoczy nas z Chrystusem,
– pomnaża w nas Dary Ducha Św.,
– udoskonala więź z Kościołem,
– udziela nam jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Św. do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża. (KKK 1302).
Sakramentu bierzmowania udziela biskup, w nagłych, nadzwyczajnych przypadkach upoważniony kapłan. Sakramentu bierzmowania udziela się zasadniczo podczas Mszy Św. Najważniejszym momentem udzielania bierzmowania jest namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się wraz z nałożeniem ręki i przez słowa: „Przyjmij znamię Ducha Świętego”. Obrzęd ten jest poprzedzony modlitwą biskupa, który wyciąga ręce nad bierzmowanymi i modli się o wylanie darów Ducha Świętego. (KKK 1299-1300). Namaszczenie krzyżmem i słowa jakie mu towarzyszą, wyrażają skutki daru Ducha Św. Przez namaszczenie wonnym olejem ręką biskupa ochrzczony otrzymuje niezniszczalny charakter, znamię Pańskie, razem z darem Ducha Świętego, który upodabnia go do Chrystusa. Krzyżmo Św. jest to specjalny wonny olej, który biskup konsekruje w Wielki Czwartek.
W czasie bierzmowania kandydaci obierają sobie patrona, który ma ich wprowadzić w dorosłe życie. Zaleca się aby wybrane imię było powtórzeniem imienia ze Chrztu św., o ile buło to imię związane ze świętym patronem.
Bierzmowanemu w czasie bierzmowania powinien towarzyszyć śwadek bierzmowania. Zaleca się, żeby był nim ktoś z rodziców chrzestnych, by wyraźnie zaznaczyć jedność obu sakramentów (KKK 1311).
W prowadzenie do sakramentu bierzmowania stwierdza, że świadek powinien odznaczać się następującymi przymiotami:
– był wystarczająco dojrzały do spełniania tego zadania;
– należał do Kościoła katolickiego i przyjął trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię;
– nie był wykluczony przez prawo od spełniania czynności świadka.
