Apostolstwo Chorych jest wspólnotą osób, które dzięki ścisłemu zjednoczeniu z cierpiącym i zmartwychwstałym Chrystusem odkrywają powołanie do złożenia duchowej ofiary ze swojego cierpienia, znosząc je ze spokojem ducha i z poddaniem się woli Bożej.
Duchowość Apostolstwa Chorych pomaga chorym przeżywać cierpienie, uczy ich zaufania Bogu w każdej sytuacji życia, wiary w Niego oraz miłości. Prowadzi ich, jak i innych, towarzyszących im, do pokornej modlitwy – prośby o łaskę uzdrowienia. Podobnie jak dwa tysiące lat temu, tak i dzisiaj Jezus dokonuje wielkich dzieł uzdrowienia wewnętrznego (duchowego), jak i fizycznego (cielesnego), o czym świadczą liczne świadectwa, m.in. z Lourdes. Modlitwa o uzdrowienie nie wyklucza wypełniania zaleceń lekarskich służących poprawie stanu zdrowia, wręcz odwrotnie: współdziała w procesie zdrowienia realizowanego dzięki medycynie.
Nie zawsze jednak powrót do zdrowia fizycznego jest możliwy. Stąd Apostolstwo Chorych uczy, iż cierpienie fizyczne, psychiczne czy duchowe może stać się szczególnym darem otrzymanym od Boga określanym przez niejednego świętego jako „skarb”. Dzięki niemu może dokonać się zjednoczenie duchowe osoby cierpiącej z Chrystusem. Konsekwencją tej jedności jest uporządkowanie życia wewnętrznego chorego oraz ofiarowanie cierpienia w duchu miłości za innych i za Kościół. Celem więc wspólnoty Apostolstwa Chorych jest czynienie z jej członków apostołów przyjmujących, znoszących i ofiarujących cierpienia za zbawienie siebie i innych.
Wielu świętych kanonizowanych (m.in. św. Teresa od Dzieciątka Jezus, św. Faustyna Kowalska, św. Ojciec Pio, św. Matka Teresa z Kalkuty, Sługa Boża Marta Robin) i tych niewyniesionych na ołtarze potwierdza owocność tej drogi, koniecznej tak bardzo w obecnym czasie. Świadectwo św. Pawła wyrażone słowami: „z Chrystusem zostałem przybity do Krzyża” (Ga 2, 19) oraz „teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24) odnosi się w pierwszej mierze do męczenników. Staje się ono dla współczesnych chrześcijan coraz bardziej aktualne w wielu częściach świata. Jednak przywołane słowa św. Pawła możemy również odnieść do działalności wspólnoty Apostolstwa Chorych. Uczą radosnego przeżywania trudnych chwil związanych z chorobą i przekształcania dzięki Jezusowi łez bolesnych w chwalebne.
Apostolstwo Chorych jest wspólnotą założoną przez ks. Jakuba Willenborga w Holandii, zatwierdzoną przez papieża Piusa XI i obecną współcześnie: w Polsce, Włoszech oraz Holandii. Obecnie polskie Apostolstwo Chorych liczy dwa i pół tysiąca członków. Formalna przynależność do wspólnoty dokonuje się poprzez zgłoszenie telefoniczne (0048 32 251 21 52) oraz drogą listowną (Sekretariat Apostolstwa Chorych, ul. Warszawska 58, Katowice 40-008, Polska) lub uroczyście podczas rekolekcji Apostolstwa Chorych czy Dni Chorego w parafii. Wskazane jest zawiadomienie Sekretariatu o uzdrowieniach z choroby lub też o wypadku śmierci jego członków. W odpowiedzi na zgłoszenie przynależności do wspólnoty chory otrzymuje: pismo z objaśnieniami o Apostolstwie Chorych, dyplom przyjęcia z modlitwą członkowską, którą warto często rozważać, by dobrze wypełnić powierzoną rolę apostoła oraz poświęconą odznakę – krzyż z wygrawerowanymi słowami św. Pawła: „Z Chrystusem jestem przybity do krzyża”. Krzyż ten przypomina, aby trwać w łasce Bożej, korzystając z niej dla uświęcenia swoich cierpień. Ponadto można zaprenumerować miesięcznik „Apostolstwo Chorych” wydawany od 1930 r. Założyciel Apostolstwa Chorych w Polsce, ks. Michał Rękas zwracał uwagę, iż miesięczniki są rodzajem „przyjacielskich odwiedzin”, dzięki którym dokonuje się „łączenie się w duchu z innymi współcierpiącymi”; stanowią również „dowody wiernej pamięci” (dzięki miesięcznikowi osoba chora wie, iż nie jest opuszczona, jest częścią większej wspólnoty).
